محمد و ابراهيم، دو فرزند مسلم بن عقيل بودند كه در حادثه‌ي كربلا اسير شدند. ابن زياد دستور داد آن دو را زنداني كردند.
اين دو نوجوان نابالغ مدت يكسال در زندان بودند، سپس با كمك مشكور- پيرمرد زندانبان كه هوادار اهل بيت بود- شبانه از زندان گريختند. شب به خانه‌ي زني پناه بردند كه شوهرش در سپاه ا بن زياد بود. وقتي شوهرش حارث فهميد، آن دو را كنار رود فرات برد و بي رحمانه سر از تنشان جدا كرد و پيكرشان را در فرات افكند و سرهاي آن دو را براي دريافت جايزه، نزد ابن زياد برد.
در كنار فرات در چهار فرسنگي كربلا، شهري است به نام مسيّب كه نزديك آن آرمگاه آبادي است كه گويند قبر محمد و ابراهيم، پسران مسلم بن عقيل داخل آن است.(جواد محدثي، فرهنگ عاشور،ا ص 295 )
