میبد یکی از شهرهای مذهبی ومنحصر بفرد بشمار می رود که از بنیه فرهنگی، مذهبی بسیار قوی برخوردار می باشد. اجرای برنامه های فرهنگی، مذهبی در تمام فصول سال ومناسبتهای مختلف، به دلیل همّت بالای مردمانش توصیف ناپذیر است.
برنامه هایی که اگرچه ریشه در آداب ورسوم وسنتهای پیشینیان دارد، اما امروزه شاخ وبرگهای زیادی به خود گرفته است.هرچندشاید این امر برای شهروندان عزیز میبدی عادی تلقی می شود .ولی جالب اینجاست که وقتی مسافری یا گردشگری یا مهاجری وارد این شهر می شود، ازدیدن چنین برنامه هایی انگشت به لب در حیرت وتعجب فرومی رود که جای بسی افتخار وسربلندی است، چرا که از دیدگاه آنها یک سرمایه بزرگ و میراث گرانبهایی به حساب می آید.
وجود تعداد زیادی از مساجد، آب انبارها، حسینیه ها، مهمانسراها، مراکز فرهنگی و مذهبی در محلات مختلف که یکی از عوامل مهم در شکل گیری آن را می توان رقابت و محله گرایی مطرح کرد؛ میبد را به عنوان الگویی برای شهرهای دیگر کشور تبدیل نموده است. پایداری و تداوم برنامه های فرهنگی و مذهبی مساجد و حسینیه ها، میبد را به شهر روزه و روضه، قنوت و قناعت، قرآن و عترت، زورخانه و مکتبخانه، هیأت و مکتب، آب انبار و آبسردکن، مناره و مأذنه، خیرات و نذورات، خادمین وخیرین، تعاون و تعامل، نذر و نماز، خمس و وقف، شعر و شاعری، علم وعالم، تلاش و کوشش، هنر و هنرمند، حسینیه و نخل، ائتلاف و اعتکاف، مداحی و چاووشی وتعزیه خوانی، و در یک کلام شهری که قلبش فقط به عشق حسین(ع)فاطمه(س) می تپد مشهور نموده است.
و اینها میراثی است که نسل به نسل و سینه به سینه به دست ما رسیده است و پاسداری و پاسبانی از این میراث گرانبها وظیفه فرد فرد ماست. و اهتمام ویژه به کیفیت میراث موجود بر کمیّت آن برتری دارد. و این مهم را باید سرلوحه کار خود قرار دهیم. که «یک شهر آباد بهتر از صد شهر خراب» و یک مسجد و حسینیه آباد در یک محله بهتر از ده مسجد بی رونق است. یکی از مسائلی که امروزه میراث فرهنگی، مذهبی میبد را به انزوا می کشاند، بحث افراط در تأسیس و ساخت حسینیه ها و احداث هیأتها و مساجدی است که در بعضی محلات اصلا نیاز نیست و ساخت آن نتیجه ای جز نفاق و از رونق انداختن اماکن مهم و قدیمی ندارد که این مهم ریشه در لجاجت و رقابتهای ناسالمی دارد که متأسفانه بعضی از افراد از روی ناآگاهی آتش تفرقه و دوگانگی را به بهانه اینکه چراغ امام حسین(ع) هر روز باید روشنتر شود را بر می افروزند و از رونق و شکوه و عظمت برنامه های قدیمی و سنتی می کاهند. که مسئولین شهر باید به این موارد اهتمام ویژه ای داشته باشند.
علاوه بر افراط در ساخت و ساز مساجد، حسینیه ها و مهمانسراها در محلات، تهدید دیگری که گریبانگیر هیات های میبد شده است، ایجاد شکاف بین جوانان و سالخوردگان بعضی هیأتهاست که بصورت کاملا محسوس مشاهده می شود که با عدم احترام متقابل بین این دو قشر جامعه روز به روز شاهد تشکیل یک هیات زیرزمینی جدید هستیم. پناه بردن جوانان در زیر زمین های شهر و اماکن استیجاری و ترک اماکن مذهبی به دلیل بهانه تراشی های سالخوردگان، نوعی بی احترامی به اماکن مقدس مثل مسجد و حسینیه می باشد. در صورتی که خداوند باری تعالی در قرآن کریم می فرماید: «انمایعمر مساجدا….» مساجد را آباد کنید. و این در صورتی است که جوانان به دلیل کوچکترین درگیری کلامی و اختلاف سلیقه با سالخوردگان اقدام به گوشه گیری و احداث یک هیأت جدید در یک مکان استیجاری در همان محدوده می نمایند و تمام انرژی خود را صرف آبادانی یک مکان استیجاری نموده ویک مسجد یا حسینیه در مجاورت آن در غربت می ماند.
هرچند احترام پیرغلامان و محاسن سفیدهای این دستگاه وظیفه اصلی جوانان هیأتی می باشد؛ اما پیرغلامان و سالخوردگان عزیز هم باید بدانند که جوانان سرمایه ملّی کشورند. جوانان شالوده ی اصلی یک جامعه اند، جوانان شاه رگ حیاتی یک جامعه اند. جذب جوانان از نگاه پدرانه و به فرزندی پذیرفتن آنها و آشناکردن آنها به اخلاق و احکام اسلامی و در اختیار قرار دادن کلیه امکانات هیأت با نگاه سخاوتمندانه وظیفه کهن سالان مذهبی و پیرغلامان هیاتی است. امروزه دشمن جوانان ما را هدف قرار داده و با پیشرفت تکنولوژی و با ظهور نرم افزارهای گوناگون ارتباطی همه هدف خود را جهت به انزوا کشیدن هیأتهای مذهبی ما صرف می کند. چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید. متأسفانه هنوز در بعضی از محلات بعضی از افراد مسن که نای حرف زدن ندارند حاضر به واگذاری پست مؤذنی، مداحی و خواندن قرآن به جوانان نیستند. بیایید درسال همدلی وهمزبانی و باحمایت و حفاظت از جوانان عزیز سنگرهای دینی که همان مساجد و حسینیه ها هستند را رونق دیگری بخشیم. و با اجرای برنامه های فرهنگی و مذهبی بنیه علمی، مذهبی جوانان عزیز را تقویت نماییم و از استعدادها و پتانسیل های جوانان عاشورایی بهره کافی را ببریم.
