محرم از راه رسید . شهر ها و کوچه ها و بازارشان ؛ همه مشکی شده اند ماه با آن همه زیبایی« هلال غم » خوانده می شود. ستاره ها اشک می ریزند و همه عالم و آدم …
« مرغ هوا و ماهی دریا کباب شد »
قدسیان نیز می گریند . ملائک زمزمه ای دارند و خلایق مبهوت .
« سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است »
و در این میان آدمیان در پاسخ به قدسیان چها که نکرده اند . هر کسی به میزان توانایی خود.
حسین همه را زیر چتر خود دارد . محرم که می رسد دیگر مهم نیست که هستی ؟ چه می کنی؟ از کدام کشوری ؟ کدام محله ای ؟ و …
جوانانی را می شناسم که به تربیت اسب مشغولند . نه برای مسابقه و نه برای سوارکاری حتی خودشان . فقط و فقط برای محرم ، برای تعزیه حسین(ع) . برای تاسوعا و برای عاشورا.
مردانی را می شناسم که دلباخته کتل بستن برای حسین(ع) شده اند . کسانی را می شناسم که شتری را نگه داشته اند فقط برای محرم و عاشورا.
جوانانی را می شناسم که روز بعد عاشورا گوساله ای خرید می کنند و تا محرم سال بعد با عشق و علاقه به نگهداری و رشد آن همت می گمارند .
کسانی هستند که ساخت و نگهداری طبل و دهل مشغولند . یکی انواع و اقسام شیپورها را می خرد , نگه می دارد برای حسین (ع) و محرم .
یکی کبوتر پرورش می دهد برای روز عاشورا .
یکی آش می پزد .
یکی … یکی … و هزاران یکی .
همه و همه برای حسین(ع) : « این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست »
و در این میان حسین خود عاشق نماز است . عاشق دیدار حق ، و باز در میان نویسندگان و شاعران و فرهنگیان سعی بر آن داشته اند که این پیام را به گوش مردمان برسانند که همراه با محرم نماز را هم زنده نگهداریم:
تمام شهر سيه پوش مي شود فردا وسينه‌ها همه پرجوش مي شود فردا
هلال غم برسد بار ديگر از يك سو ستاره ها همه با اشك مي زنند سوسو
شفق به ياد شهيدان بهدشت خيره شده است فلق به خاطر خورشيد رنگ تيره شده است
به عشق حضرت عباس جمله طفلان به كوچه هاي سيه پوش مي زنند دوران[1]
به نغمه هاي پر از شورشان شرر زده اند دوباره بيرق مشكي به بام و بر زده اند
دو دستگيِ[2] قشنگي ميان هيئت هاست يكي به نام حسين است و ديگري زهراست
يكي به نام ابوالفضل سرسپرده شده است به نامه همه شان مُهر عشق خورده شده است
تمام شهر به جوش وخروش مي آيد نه شهر و كوچه… عالم و آدم به هوش مي آيد
يكيست صاحب اسب و يكي شتر دار است يكي براي كتل تا به صبح بيدار است
يكيست چوب به دستش گرفته ميدان دار يكي به روي شتر پاي در غل و بيمار
يكي زسينه پرسوز مي كشد آهي يكيست شعر سرايد براي مداحي
يكيست طبل و دهل عشق زندگي اوست يكيست نغمه شيپور بندگي اوست
يكيست…. يكيست…
….. هزار و يك يكي از اين قبيل من دارم و فرصتي نبود تا تمام بشمارم
يكيست عشق، حسين، و نماز عشق اوست تمام كار بشر با نماز او خوشبوست
نماز چون به محرم عجين شود غوغاست محرمي كه سراسر نماز شد زيباست
حبيب خشائي
[1] – جمع شدن كودكان و حركت در كوچه ها با اشعاري مانندعشق حسين و عباس…. براي جمع آوري كمكهاي مردم ونذورات
[2] – هيئت هاي دو دستگي با اشعار زيبا و اسامي چهارده معصوم
