یک دشت پـــر از عطـــــر خوش پیرهن توست بــــاور کنـــــم ایـــن باغ گل سرخ، تن توست؟!
هــــی پلک زدم، زنده شد آن لحظــــه بــــرایــم این چشم، پــــــر از صحنه ی پرپر شدن توست
بــایــد بـــروم سر بـــه بیــــابــــان بگـــــــــذارم امروز کــــه هر گوشه ی صحرا وطن توست
هفتاد و دو خــــــورشید که افتاده بر این خاک هفتاد و دو زخمـــی کـــــــه نشان از بدن توست
سرمست شدی، بر لـــب نــــی شور گــــــــرفتی ایــــن نغمـــــه ی داوود ی خوش از دهن توست
برخیز کــــه شعـــــــــر از لب شمشیر بجوشد هــوهـــوی نسیــــــم از رجـــزِ تن تَ تَنِ توست
ای سوره ی شمسی کـــــه بر این خاک، غریبی پیـــــــراهــــن مهتــــــاب از امشب کفـــن توست
فائزه زرافشان
پست بعدی
بیرق بیداری
چ دی ۲۹ , ۱۴۰۰
گـــر تــــو مــــوّاج شـــــــوی آب به هم می ریزد در تــــو آرامش مهتـــــاب بـــــــــه هم می ریزدروزگـــــــــــاری اگر از ساحل شط بر خیزی خلــــوت آینــــــــه وآب بــــه هــــم مـــــی ریزدمــــی وزد بــــاد چــــو بــــر بـــیــرق بیداری تو خواب و آرامش مـــــرداب بـــــــه هم می ریزدچون کـــــــه افتاده دو مصراع تو […]
