زینب از غمها حکایت می کند از جدایی ها شکایت می کند
رحلت پیغمبر پاک و امین بود آغاز غم من در زمین
می گذشت آن روزهای آتشین بخت بد من را نشستی در کمین
کوچه مالامال سنگ و دود بود شعله ور از آتش نمرود بود
غنچه ای افتاده بود اندر لهیب بلبلی سرگرم در عم الیجیب
اشک شمعی جاری اندر خاک بود از غمش گلبرگ گل صد چاک بود
چشم من سوی در و مسمار بود مادرم بین در و دیوار بود
بعد ما در زندگی بر من حرام غصه های من نگنجد در کلام
حال گویم از دل خون علی شیر یزدان آفتاب منجلی
در حریم رب دو چشمانش گشود رفت سوی یار در حال سجود
در سیاهی دو چشمان حسین دیده ام مرگ شه بدر و حنین
بار الها از چه دست سرنوشت از برای من غم دیگر نوشت
آن غم فریادهای مجتبی داغ او دیدم به بعد مرتضی
این سخن می زند شررها بر سرم زینبم تشتی بیاور در برم
داستان لیلی و مجنون عشق داستان کربلا بود و دمشق
گو چه گویم ای شه فرخنده پی راس پر خون تو دیدم روی نی
از زمانی که سرت را دیده ام در قفایت همچو نی نالیده ام
داغ شاه کربلا خون خدا اوفتاده ساقی و دست و لوا
در کنار علقمه فریاد کیست حضرت عباس آن جا یاد کیست
یا به خشکی لب طفل رباب گشت آنجا از غمش دلها کباب
در اسارت رنجها بسیار بود یک سه ساله عمه اش را یار بود
مانده زینب با دل رنجور و آه گشت او را زندگی پایان راه
بود دنیا کعبه و او چون خلیل ما رایت فعلک الا جمیل
سید داوود دهقانی
