چند سالی است که با فرارسیدن ماه محرم و ایام سوگواری ابا عبدا… الحسین (ع) سیل مداحان و تعزیه خوانها از اقصی نقاط کشور روانه شهرستان شده و زیر لوای هیئات مذهبی میبد به مداحی و نوحه سرایی می پردازند.
این مداحان در ابتدای امر، سخنی از حق قدم خود به میان نمی آورند و هر چه به آنها دادند می گیرند. اما پس از یکی دو سال مداحی، یاد می گیرند که میبدیها برای حق قدم پول نمی دهند بلکه برای حق نفس هست که پول می دهند و چه خوب هم می دهند. برای این منظور سعی می کنند در مداحی های خود داد بزنند یا به عبارتی، مجلس را بترکانند. حال مهم نیست که پاسی از شب گذشته است. چه اهمیت دارد که در همسایگی حسینیه بیماری قلبی خفته است. اصلا چه ارتباطی به مراجع تقلید دارد که «هر گونه ایجاد مزاحمت برای مردم حتی در عزاداریها را جایز نمی شمارند» مهم این هست که کسی حق ندارد مزاحم کسب مردم بشود. خوب چه کسبی بهتر از این که برای نیم ساعت یا کمی بیشتر از نیم ساعت مداحی حتی تا یک میلیون تومان پول ناقابل دریافت کنی ضمن اینکه 10 شبانه روز خودت و بعضاً خانواده ات میهمان امام حسین(ع) باشی و هزینه اقامت و بلیط رفت و برگشت هواپیما هم میهمان نوکران امام حسین(ع)!!!
این جدای از هزینه هایی است که بعضی از هیأت ها برای کمک نفس به مداح پرداخت کرده و قبل از هر جلسه مداحی، او را می سازند.
اگر شما به سبک عزاداریهای محلات مختلف میبد بنگرید خواهید دید که به خصوص در چند سال اخیر کاملاً دگرگون شده چرا که تحت تأثیر سبک مداحان متفاوت قرار گرفته اند. یک محله را می بینید سبک بوشهری سینه می زنند محله ای دیگر سبک عراقی و محله ای دیگر نیز به سبک یک خواننده معروف، مداحی می کنند و فردای آن شب هم نوجوان ما سبک این مداحی را در کنار ترانه یک خواننده زن با همان متن تنها با لحنی متفاوت قرار می دهد و برای دوستانش بولوتوث می کند.
چندی پیش، یکی از همین مداحان وارداتی در جمع عزاداران زن و مرد، لباس را از تن خود بیرون آورده و عزاداران را نیز به سینه زنی با تن لخت دعوت می کرد. دوستی می گفت با گوش خودم شنیدم که خانمی به بغل دستی خود می گوید «چه تن …»!! و این یعنی حضور ملموس شیطان در جمع ما و عزاداریهای ما!!
چرا و با چه هزینه ای باید فرهنگ اصیل خودمان را در عزاداریهای ماه محرم از دست بدهیم. ما که تا چند سال پیش در برگزاری مراسم عزاداری به شکل سنتی زبان زد عام و خاص بوده ایم چرا باید هر روز تحت تأثیر فرهنگ های مختلف قرار بگیریم؟ مگر عزاداریهای چند سال پیش خودمان که بدون حضور مداحان غیربومی برگزار می شد چه ایرادی داشت که امروز ندارد؟ چقدر برای مداحان خودمان سرمایه گذاری کرده ایم؟ یکی از نکات مهمی که حضرت آیت ا.. اعرافی امام جمعه محترم و معزز میبد در سال گذشته در جمع دست اندرکاران و سرهیأت های مذهبی شهرستان در همایش هم اندیشی هیئات مذهبی بدان اشاره نمود : تأکید بر استفاده از استعدادها و سرمایه های بومی منطقه بود. خوشبختانه امروز بهترین استعدادهای بالقوه در نسل نوجوان و جوان را در همین میبدداریم. شاعران جوان و گمنامی داریم که در مدح ائمه اطهار(ع) مدیحه سرایی می کنند اما برای جمع آوری اشعار خود در قالب یک مجموعه، می لنگند. برای شکوفایی این استعدادها چه اقدامی انجام داده ایم؟ خیلی از همین نوجوان ها و جوانها در کارخانه ها و مراکز صنعتی مشغول کارند. اگر هیأت های مذهبی، فقط نصف هزینه ای که برای مداحی 10 شب محرم به مداحان غیر بومی می دهند برای این مداحان جوان بومی سرمایه گذاری کنند یعنی اینکه معادل یک شیفت کاری یک کارگر در طول سال، سرمایه گذاری کرده اند. سرمایه ای که در اختیار خودشان و هیأتشان و از بطن همین جامعه و مردم است.
یکی از دغدغه های بسیار مهمی که حداقل شش ماه از سال، ذهن دست اندرکاران و سرهیأت های مذهبی ما را مشغول می کند، این است که امسال از کدام مداحی دعوت کنیم، چه قیمتی به او پیشنها کنیم که قبول کند، بلیط هواپیما را چه موقع برایش رزرو کنیم، کجا اسکانش دهیم، آیا زن و بچه اش هم همراهش هستند یا نه و آخرالامر هم نگران این باشند که ممکن است کسی او را تطمیع کرده و از دستشان برباید.
دوست عزیز: برای سید الشهدا(ع) هر چه هزینه کنیم کم کرده ایم و این امر مهم را تمام علما و مراجع تقلید ما از جمله امام امت و رهبر انقلاب اسلامی در زنده نگه داشتن عاشورای حسینی تأکید کرده اند، اما مهم این است که چگونه هزینه کنیم تا دل آقا امام زمان (عج) را به دست بیاوریم نه اینکه با رفتارهای خود، موجباب رنجش دل مادرش زهرا (س) را نیز فراهم کنیم؟ اگر می بینیم یک پیرغلام امام حسین(ع) با سرمایه ای شامل دو قطعه چوب در دست هر عزادار و یک دستگاه بلند گوی معمولی و نه اکوهای آنچنانی قریب 60 سال هست که با اشعار سنتی دسته ای با عنوان جغ جغه راه انداخته و سنگ را به گریه وا می دارد و در مقابل، بعضی از مداحان ما با هیچ ترفندی نمی توانند اشک را از چشم مردم بگیرند. تفاوت در نوع نگرش ما به نحوه برگزاری مراسم عزاداری است نه شخص مداح!! اگر فضا را امام حسینی کردیم اشک هم خودش می آید. متأسفانه بعضی از همین مداحان مطرح و میلیونی برای گرمی بازار خود دست به هر راست و دروغی می زنند. و مردم هم دانسته یا ندانسته او را همراهی می کنند. این به خصوص برای نسل جوان ما خیلی بد است. اگر نوحه ها و اشعاری که می سراییم و مصیبتهایی که می خوانیم از دل مقتل بیرون بیاید بدون نیاز به داد زدن و حسینیه ترکاندن مجلس عزاداری آقا ابا عبدا… الحسین (ع) گرم می شود و اشک هم جاری می شود آن وقت این اشک هست که ارزش واقعی دارد و برای هر قطره اش قیمت ها گذاشته اند. نه اشکی که در کنار آن اسباب گناه و ریا و تزویر و دروغی را فراهم نموده یا نماز یک مشت عزادار را قضا کنیم.
چطور می شود برای مرگ یکی از نزدیکان خود مراسم سوم و هفت و چهلم و … می گیریم. اما پسر فاطمه را در شرایطی که سرش بر سر نی هست و منزل به منزل می برند و اهل و عیالش را به اسیری می برند تنها می گذاریم و حتی شام غریبانش را غریبانه برگزار می کنیم؟ مگر نه این است که اکثر هیأت ها خودشان را وابسته به مداح غیر بومی کرده اند و با رفتن مداح در عصر روز عاشورا یا روز بعد، ختم مراسم را رسماً اعلام می کنند در حالی که اگر مداح از دل همین مردم باشد همیشه در دسترس است. می شود همزمان با روز شمار کربلا و همراه با کاروان اسرا عزاداری را ادامه داد و مجلس عزا را برپا کرد.
