رفت از دنيا«صلاحي» «آصف» پيركهن صاحب نثر مسجّع، شاعر شيرين سخن
مرغ گلزار ادب، طوطي بستان هنر او كه در هر محفلي، بودي چو ماه انجمن
«محمد كارگر شوركي»
استاد حاج احمد صلاحي فيروزآباد«آصف»
(10 محرم الحرام 1336-24 جمادي الا ولي 1434 ق) ( 4 آبان ماه 1296 – 16 فروردين ماه 1392ش)
نگارش اين مقال وظيفه و فريضه‌اي‌ست براين شكسته قلم،چه آنكه اين شكسته قلم، بارها و بارها… شاهدلطف محضري، گرم محفلي، خلق كريم، گشاد دستي، بنده نوازي، ذره پروري، مهمان دوستي، مهرباني و نوازش گري‌هاي بي شائبه حضرتش بود.
از اين رو شايسته و زيبنده‌ست كه فقدان چنين مردي از كهن ديار اهورايي؛ ميبد؛ سطري چند در صفحات سالنامه وزين «هلال غم» كه شماره هاي پيشين رشحاتي از كلك معطر گهربار هنرريز حضرت استادش مزين شده است به يادگار ماند.
استاد احمد صلاحي فرزند آيت الله حاج شيخ محمداسماعيل صلاحي بن حاج عبدالوهاب بن حاج آقا محمد، متخلص به «آصف» در 4 آبان ماه 1296 ش در فيروزآباد ميبد چشم به جهان هستي گشود.
(شيخ محمد اسماعيل صلاحي(1254-1342ش) يكي از علماء شعرا بنام كه در ميبد به فراگيري قرآن كريم و نصاب و ساير علوم مقدماتي عربي و فارسي پرداخت. سپس راهي شهر يزد شد واز محضر علماي آن ديار بهره‌مند. شد چندي در اصفهان از محضر آيت الله شيخ محمد تقي اصفهاني معروف به «آقا نجفي» بهره برد. وي از شعراي ميبد بود و درشعر «محيط» تخلص داشت…. ص 223
تذكره مشاهير ميبد، محمد كارگر شوركي. ج2ص917 دانشنامه‌ي مشاهير يزد، ميرزا محمد كاظميني).
صلاحي بعد از گذراندن ايام صباوت در 1306 ش(10 سالگي) دوره‌ي تحصيلات ابتدايي را آغاز كرد به علت هوش و ذكاوت بالا در 11 سالگي كلاس سوم و در 14 سالگي كلاس ششم قديم به اتمام رساند وي در 5 آبان ماه 1322 ش طي ابلاغي، آموزگاري را در دبستان جلالي منشاد تجربه كرد.
صلاحي بيش از 30 سال سابقه‌ي تدريس و مديريت در صفحات ميبد،اردكان، منشاد و… در كارنامه‌ي درخشان فرهنگي خود دارد و در اين مدت به تدريس ادبيات،عربي،تعليمات ديني و فرانسه در دبيرستان‌هاي پسرانه و دخترانه‌ي ميبد، اردكان… مشغول بود. چندي مديريت دبستان ميبدي فيروزآباد به عهده داشت كه در 1343 ش از اين سمت استعفا داد.
بسياري از فرهيختگان، استادان، پزشكان و نام آوران عرصه هاي مختلف فرهنگي، علمي و هنري امروز ما، از محضر و مكتب او تعلّم نموده و پرورش يافته‌اند. از محضر معلمي كه هماره درس تربيت و اخلاق سرلوحه‌ي دروس آموزشي ديگرش بود.
صلاحي در اول ارديبهشت ماه 1354 ش به تهران رفت و تقاضاي بازنشستگي نمود كه در همان سالها با تقاضاي وي موافقت شد.
نگارنده اين سطور شادمان و نازان‌ست كه توفيق ميزباني در چند نوبت به اتفاق فرزند مرحومش دكتر ملك حسين صلاحي (19 فروردين 1335-29 خرداد 1389ش) داشت و افتخاردوستي و مجالست و مؤانست و معاشرت بيش از 20 سال با حضرتش داشته و هر بار كه براو وارد و مهمان مي شدم بيش از پيش حقيررا مي‌نواخت، او با آن سن و سال و اطلاعات عمومي مختلف بعداز چاپ آثارم(مقالات،كتاب‌ها) به تحسين و تمجيد و تشويق مي پرداخت كه خود باعث ادامه‌ي كارهاي بعد مي شد.
در اين نشست‌هاي چند ساعته، صلاحي خاطرات شنيدني و جالب، نثرهاي زيباي مسجّع تراوش كلك معطر گهربار خودش، اشعار نغز مليح حاصل از آن روح لطيف براي اين بي‌مايه قرائت و بازگو مي‌كرد.
از اين رو شايسته و بايسته‌ست كه خانواده‌ي محترمش دست نوشته ها، مجموعه يادداشت‌ها و خاطرات حضرت پدر رابه دست چاپ سپرند، بي شك تدوين و چاپ اين اوراق پراكنده‌ي نفيس و منحصر به فرد نكات جالب و سودمندي به دست خواهد داد.
جامعه‌ي فرهنگي ميبد در 16 فروردين ماه 1392 ش همشهري نوع دوست مردمدار، مردي صاحب كمالات اخلاقي بي‌مانند با فضايل علمي، تاريخي فرهنگي سودمند، شاعري وارسته‌ي كم گوي گزيده گوي، نويسنده‌اي سجع پرداز داراي خطي زيبا و نيك، با متن‌هاي بس دلنشين و اديبانه ولو اندك، معلمي پيشكسوت هماره دانش‌جو… را از دست داد.
درگذشت پير فرهنگ ديار علم و ادب را به جامعه‌ي بزرگ فرهنگي، همشهريان محترم، بازماندگان معزز خاصه همسر و يگانه فرزندش سركار خانم رضوان صلاحي؛ آموزگار بازنشسته؛ تعزيت مي گوييم و در سوكش با آنان هم آواز و هم آواييم. فرزندي كه رفتار، كردار، گفتار نيك پدر را با خود دارد.
25 فروردين ماه 1392 ش كه براي عرض تعزيت و…. به دولت سرايش بار يافتم اين فضايل و سجاياي اخلاقي و انساني پدر در آيينه‌ي وجود دختر تجلي و نمايان ديدم.
كلام را با بيتي پايان مي‌بريم كه در لابلاي دست‌نوشته ها و اوراق خطي‌اش آمده بود كه بر سنگ مزارم بنويسيد:
«مهل كه روز وفاتم به خاك بسپارند مرا به قلزم مواج بحر عشق انداز»
غزل ذيل متناسب با اين روزها و موضوع سالنامه انتخاب شده است.
گفتا امام هر كه ندارد نواي ما بيرون كشد گليم خود از نينواي ما
ما را هواي ملكت دار مجاز نيست اي خود حقيقتي ست كه داند خداي ما
هر كس كه با من ست نصيبش شهادت ست ورنه روند و كس نشود مبتلاي ما
فردا صلاي عشق به عشاق در دهند غوغاست تا به ظهر در اين كربلاي ما
اينجا نه جاي بوالهوسان است، اي گروه معراج عاشقان بود و هم مناي ما
از سر لجام بيعتتان واگرفته‌ام بي وقفه بگذريد ز دولت سراي ما
بدبخت آنكه ماند و نايد به ياريم چون بشنود ز حنجر خشكم نواي ما
ما را خود التفات به كس جز خدا نيست راهي ست پر زخون همه جا پا به پاي ما
سهل ست اگر به لجه‌ي خون دست و پا زنم ما را ديت خدا بود و خون بهاي ما
اندر مقام قرب كه افلاك جمله لاست مات ست جبرئيل زسير هماي ما
«آصف» اگر اميد نجاتت بود، بدان بايد كه خون بگريمي و گويي ثناي ما
كتاب شناسي صلاحي«آصف»
1- صادقي، جمال: آخرين يادگار، كرمان: ولي، 1386 ش، 484ص، رقعي
(خاطرات استاد احمد صلاحي فيروزآباد)
2- زارع ده آبادي، ميرزا حسين: تحفه‌ي مور، اردكان: قداست، 1381ش، 316، وزيري. ص3 و 8
3- زارع ده آبادي، ميرزا حسين: ارمغان دوست، اردكان: آرتاكاوا، 1389ش، 424ص. مصور، وزيري.
4-اسعدي، سيد حسين: سرود سبز(مجموعه اشعار رمضانعلي گلدون)، ميبد: نشريه ميبد، 1380ش، 119 ص، رقعي. ص116.
5- مجمع الذاكرين خامس آل عبا ميبد: هلال غم: سالنامه فرهنگي، اجتماعي، ادبي، س:اول، ش:اول، 1384ش = 1427 ق. ص7
6- مجمع الذاكرين خامس آل عبا ميبد: هلال غم: سالنامه فرهنگي، اجتماعي، ادبي، س: چهارم، ش: چهارم، 1387 ش= 1430 ق. ص 23
7- مجمع الذاكرين خامس آل عبا ميبد: هلال غم: سالنامه فرهنگي، اجتماعي، ادبي، س: پنجم، ش: پنجم، 1388 ش= 1431 ق. ص 30.
8- حسيني اشكوري، سيد صادق: اسناد خطي كارگر شوركي(منتخبي از اسناد كتابخانه شخصي محمد كارگر شوركي) قم: مجمع ذخاير اسلامي، 1387 ش، 200 ص، وزيري. ص174.
9- كارگر شوركي، گنجينه خط دوست(دست خط عده‌اي از نام آوران معاصر ايران زمين) نسخه خطي. رحلي. ص20
10- مديريت آموزش و پرورش ميبد: سالنامه آموزش وپرورش شهرستان ميبد . 1391ش. چاپ عكس
11- مديريت آموزش و پرورش ميبد: سالنامه آموزش وپرورش شهرستان ميبد . 1392ش. چاپ عكس
12- جانب اللهي، محمدسعيد: چهل گفتار در مردم شناسي ميبد(دفتر چهارم)، تهران: سبحان پور، 1390ش، 609 ص، وزيري، گفتار بيست و چهارم: اطلاعات مكتب و مدرسه.
12- ميبد: هفته نامه فرهنگي، هنري، اجتماعي، اقتصادي، ورزشي ، س: هفدهم، ش: 296، 31 فروردين ماه 1392 ش، ص6.
13- يزد امروز: هفته نامه فرهنگي، اجتماعي، هنري و ورزشي، س:12، ش: 498، 23 ارديبهشت ماه 1392 ش، ص
