معراج عشق

یا حسين امروز غوغا مي كنم

عقده  ديرينه را وا مي كنم

مرغ جان بانك رهايي مي زند

هجر آهنگ جدايي مي زند

كوفه را يكباره آتش كرده ام
                                                           
دشمنانت را به تنگ آورده ام
                                                           
آتش دشمن به من كار ي نشد
                                                           
روي اين آيينه زنگاري نشد

من به پاي دار رفتم پايدار

مرگ را در بر گرفتم مرد وار

مسلمت سر داد تا سردار شد

عرش معراجش فراز دار شد

گر چه دشمن ريشخندم مي كند
                                                           
دار عشقت سر بلندم مي كند
                                                           
اي امور هر دو عالم را سبب

دعوتم كن جان من آمد به لب

اي پيمبر مسلمت را ياد كن

اي علي مرتضي امداد كن

اي حسين از عشق تو شيدا شدم
                                                           
اي پيمبر زاده من تنها شدم

بنده خود را سرافرازي بده
                                                           
جان زهرا اذن جانبازي بده

كوفه را يك جو مروت نيست نيست

اهل اينجا را حقيقت نيست نيست
                                                           
مردمي لبريز از نا مردمي

در كشا كش دائما با مردمي

بي وفايي ، نا جوانمردي ، نفاق
                                                           
كرده در بيعت شكستن اتفاق
                                                           
بی وفایی رنگ این دیوار هاست

روی هر آیینشان زنگارهاست

پر دلی اینجا خجالت می کشد

تر س مردم را به ذلت می کشد
                                                           
تر س از بر دشمن دین تاختن

تر س ازدر راه حق جان باختن

 
کوفه از دور ولایت دور شد

هان بزرگ کوفه هم مزدور شد

تا ولایت رخت از اینجا بسته است

حرمت مهر و وفا بشکسته است

اند ر اینجا سر زمهمان می برند

روز و شب از یکدگر نان می برند

کوفه تنها دل به عیش و خواب داد

غیرت و دین را به نان و آب داد

پول در اینجا خدایی می کند

نوکری ، فرمانروایی می کند

چشمها را خشم و شهوت کور کرد

غفلت آنها را ز ایمان دور کرد

کفرشان کفر خفی شرک جلی

رو به دنیا،پشتشان سوی علی

کوفه دانستم چها با شاه کرد

از چه او سر در میان چاه کرد

حال می دانم چرا مظلوم بود
÷
استخوانش از چه درحلقوم بود

دوستانم زخم بر من می زنند
                                                           
بهر قتلم جمله دامن می زنند

آنکه دوشم پشت سر ماموم بود
                                                           
در پی قتل من مظلوم بود

هیچکس از کشتنم پروا نکرد

در زدم اما کسی در وا نکرد

در میان کوفه جانم خسته بود

کوچه ها تاریک ودرها بسته بود

خانه ها چون  قلبها بی نور شد

هر که بود از پیش چشمم دور شد

!  جمال الدین مفیدیان

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

پست بعدی

مثنوی عاشورا

د دی ۲۷ , ۱۴۰۰
گرفته حيطه صحرا تمام خيل سپاه و ماه در پس ابري سياه كرده پناه زمين و ماه و فلك جمله در تب و تابند مخدّرات حرم تشنه كام در خوابند هواي كرب و بلا گرم و خشك و سوزان است به راه خون خدا خون عشق جوشان است به يك […]