مثنوی عاشورا

گرفته حيطه صحرا تمام خيل سپاه	و ماه در پس ابري سياه كرده پناه
زمين و ماه و فلك جمله در تب و تابند	مخدّرات حرم تشنه كام در خوابند
هواي كرب و بلا گرم و خشك و سوزان است	به راه خون خدا خون عشق جوشان است
به يك طرف سپهي مانده بي قرار و غريب	به سمت ديگر صحرا سپاه مكر و فريب
به خيمه اكبر و قاسم نشسته رو در رو	كلامشان همه عشق و شهادت ره او
چه سخت شام وداع است و سهل صبح وصال	ز دست ساقي كوثر گرفتن آب زلال
حكايتي است سپهدار لشكر دين را	چو شير پاس حرم دارد آل ياسين را
سپيده كاش نمي‌زد صلا به وقت سحر	و كاش مهر فروزان برون نيارد سر
ز بعد شب نرسد كاش صبح فردايي	كه نيلگون شود اين خيمه هاي خضرايي
همين كه شب رخ خود را ز دشت برگيرد	زمين زخون همه ياوران گهر گيرد
بسي تعجب از اين است با چنين احوال	سپاهيان امامند، جملگي خوشحال
ز قاسمي كه شهادت بود برش چوعسل	تو خود حديث مفصَل بخوان از اين مجمل
وصبح مي رسد ازراه و دشت غمگين است	كه روز، روز بخون خفتن شه دين است
نسيم صبح خبرها زفتنه مي آرد	خبرز توطئه و تيغ ودشنه مي آرد
دوباره خيل ستم پيشگان كوفه و شام	گرفته اند به كف تيغهاي خون آشام
همين گروه كه بر اهل بيت بستند آب	علي زكينه شان شد شهيد در محراب
به كوچه هاي مدينه هنوز پابر جاست	همان دري و سرايي كه مشهد الزهرا است
نوشت نوحه غم دود و آتش و مسمار	زخون محسن شش ماهه بردر وديوار
چگونه شرح دهم داغ مجتباي غريب	كه شد شهيد شما فرقه عوام فريب
هزار نامه نوشتيد شاه خوبان را	كه سبزه داده صفا خاك پا ي سلطان را
بيا که نخل وفا مان شكوفه باران است	زمين قرين صفا و سما گل افشان است
وفا عجين شده با خون مردم كوفي	بيا خلوص وصفا بين تو در خم کوفی
بيا و زنده نما رسم زندگاني را	كه كوفه فخر كند چون تو میهماني را
بيا و دين خدارا به كوفه انشا كن	عدالت علوي را دوباره احياكن
براي آنكه شما را بود به عينه دليل	به شهر كوفه فرستاد مسلم بن عقيل
چه شد که عهد شكستيد اي ستمكاران	چگونه ارج نهاديد حرمت مهمان
وفاي بي صفتان را مگر چه معنا بود	تمام دشمن و سردار كوفه تنها بود
چه خوش به نايب بر حق او وفا كرديد	زراه كينه سرش را زتن جدا كرديد
ز داغ حضرت مسلم چه گويم اي حضار	سه روز بود تن نازنين اوبر دار
به غير از عشق حسيني چه مي توانش گفت	ك تشنه لب به دل خاک كوفه بايد خفت
حديث عشق همين بس كه آن دم از سربام	نمازعشق تو با سجده اي بداد سلام
جفا و جور شما تازگي ندارد ، ليك	كنون به قتل گل فاطمه شديد شريك
ز صبح واقعه تا ظهر روز عاشورا	شدند كشته همه ياوران دين خدا
يكي يكي ، همه اصحاب جان فدا كردند	نماز عشق ولايت، چه خوش ادا كردند

دو صحنه پشت حسين را شكست و پيرش كرد	زدرد و رنج جهان و زمانه سيرش كرد
حديث قامت در خون فتاده اكبر	حسين و زخم زبانهاي بدتر از خنجر
چه گويم از غم جانكاه پاسبان حرم	كه نيست از غم عباس طاقتي دگرم
نوشت رمز وفا را ز خون به لوح جبين	دمي كه ضرب عمودش فكند از سر زين
ز گاهواره و سرباز كوچكش چه خبر	سه شعبه تيري و شش ماهه أي به دوش پدر
سكوت بود و دعا بود، اشك حسرت و غم	دمي كه عزم سفر كرده بود ماه حرم
يكي گرفته به دستش عنان مركب شاه	كشد ز سينه پر درد خويش ، زينب آه
چگونه كند دل از لاله بلبل حرمين	ز زينبي كه رود جانش از قفاي حسين
صلاه ظهر چو آمد زمين به خود لرزيد	نظر به دشت چو افكند آسمان غريد
سياه شد رخ خورشيد زين غم عظمي	بريد سر زگل فاطمه ،خزان زقفا
بريده باد زباني كه در عزاي حسين	نمود هلهله و گفت نا سزاي حسين
زپاي كوبي نا مردمان مشو دلتنگ	زمانه تيره كند ، روزگارشان رارنگ
مگر نه خون خدا پور مرتضي است حسين	تنش فتاده به هامون ،سرش به نوك سنين
سزاي سيلي وافغان كودكان يتيم	صداي لعنت خلق است وشعله هاي حميم
ز خاستگاه ازل تا به صبح روز نشور	به جز ولاي تو در سينه ام نباشد شور
نواي نام تو در عرش و فرش زمزمه است	جهان رهين ولاي عزيز فاطمه است
! سيد مهدي پور جعفري فيروز آبادي (سادات)

دانلود

admin-site

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

پست بعدی

همه اعضاي من حسيني بود

admin-site

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

شاید برای شما جالب باشد