حسین بن علی(ع) قریب به ده سال به متابعت از صلح امام حسن(ع) با معاویه به تکلیف الهی خود در قالب سکوت و مدارا عمل کرد ولی به محض مرگ معاویه و نقض مفاد صلح از سوی معاویه و معرفی یزید به عنوان جانشین خود، امام (ع) تصمیم به حرکت گرفت و برغم مخالفتهای اکثر دوستان و شیعیان همراه با اهل بیت علیهم السلام در هشتم ذی الحجه از مکه خارج شد و به سوی کوفه حرکت کرد.
در این مسیر سخت و صعب مرارتها بر امام(ع) و اهل بیت علیهم السلام وارد شد اما در راه خدا همه چیز سهل و آسان می نمود تا اینکه قدوم مبارک حضرت(ع) به وادی کربلا نهاده شد. در کرب و بلا و در عرض نیم روز عاشورا مصائبی بر آنان گذشت که حتی تکرار آنها بر زبان نیز پس از سالها اشک از چشم جاری می کند و دلها را می سوزاند و خدا داند و دل زینب (س) و اهل بیت (ع) در اسارت پس از شهادت امام حسین (ع).
اما از همه مهمتر در این رخداد عظیم عمل به تکلیف بود که امام (ع) آن را انجام داد، ایشان در مقاطع مختلف این سفر کوتاه و خونبار فرمودند که برای احیاء دین خدا، امر به معروف و نهی از منکر، برای زنده کردن دستورات خدا و پیامبر (ص) و ریشه کنی بدعتهای نهاده شده در دین جهاد کرده اند.
72 تن از بهترین مخلوقات خدا در کنار امام خویش در محرم 61 ه.ق جان دادند تا اسلام ناب برای آیندگان و برای ما بماند.اما ما…
پس از گذشت قریب 14 قرن و اینک قرن 15 هجری میراث دار آن خونها هستیم.
میراث دار عزای آن عزیزان که تکرار هر ساله، هر ماهه یا هر روزه اش عامل زنده ماندن اسلام شده است. اما ما …
دشمنان اسلام، جاهلان در دین، منفعت طلبان و … با رفتارشان خدشه ای به این خط سرخ وارد آورده اند که باید آن را انحرافها، بدعتها یا آسیبهای عزاداری برای سید الشهداء نامید. آسیبهایی که جای گذشت ندارد.
اما ما وظیفه داریم آن ها را بشناسیم و جلوگیری نماییم. اگر چه آسیبهای فراوان و شیوه های ورود آن متعدد است لیکن در این فرصت اندک مجالی برای پرداختن به آنها یا حتی بازگویی عناوین آنها وجود ندارد ولی نگارنده به زعم خویش قصد دارد در سه موضوع حساس و اساسی، بسیار کوتاه و مختصر اما محکم و اثرگذار مطالبی را تقدیم نماید.
موضوع اول:
دروغ نگفتن از سوی متولیان عزاداری
… در خواب دیدم که با این دندانهای خودم گوشتهای بدن امام حسین (ع) را می کنم
بعضی از مداحان، شاعران یا روضه خوانان و گاهی خطبا و سخنرانان جاهلانه یا عالمانه و از روی عمد یا غرض و یا در راستای گرم کردن مجلس عزاداری سید الشهداء (ع) و اشک گرفتن از مستمعین به دروغ پردازی و قصه سازی پیرامون واقعه عاشورا می پردازند.
این موضوع – دروغ گفتن – را شما با مراجعه به مجالس پیرامون خود و یا کتب و اسناد و در قالب زهرماریها یا تحریفات ملاحظه کرده اید و متأسفانه تصدیق می نمائید.
مستمعین در باب امر به معروف و نهی از منکر همان عملی که امام حسين(ع) بر سر آن جان داد به ترک کردن اینگونه مجالس وظیفه دارند که نشستن در مجلس گناه و دروغگویی حرام است و دروغ بستن به ائمه بدتر. بد نیست بدانیم خداوند در قرآن مجید در آیات مختلف با ((ویل)) یعنی ((وای)) بدی و گناه عمل کم فروشی، تکذیب آیات الهی و … را بر شمرده است ولی یک آیه داریم که 3 دفعه گفته است ((وای، وای، وای به کسی که دروغ ببندد)).
و اما گویندگان این دروغها اعم از بعضی مداحان یا وعاظ که خواندن مطلب زیر حتما برایشان تکان دهنده خواهد بود:
مردی نزد مرحوم آقا محمدعلی پسر مرحوم وحید بهبهانی رفت و گفت: دیشب خواب وحشتناکی دیدم. خواب دیدم که با این دندانهای خودم گوشتهای بدن امام حسین (ع) را می کنم ! آقا محمدعلی، آن مرد عالم، لرزید و سرش را پایین انداخت. مدتی فکر کرد و گفت تو مرثیه خوان هستی؟ گفت بله. فرمود بعد از این یا اساساً مرثیه خوانی را ترک کن و یا از کتابهای معتبر نقل قول کن. تو با این دروغهایت گوشت بدن امام حسین (ع) را با دندانهایت می کنی! این لطف خدا بود که در این رؤیا، این را به تو نشان داد.
موضوع دوم:
عزاداری باید همراه با تقوا، شناخت و معرفت باشد
در مستدرک الوسایل حدیثی آمده که: اگر کسی خیلی گریه می‌کند فکر نکنید خیلی آدم خوبی است. ببینید قلبش هم تقوا دارد؟ گریه در مجالس عزاداری امام حسین (ع) یک حرکت است. حرکتی که ما را از سپاه یزید جدا می کند و به خیل یاران امام حسین (ع) می رساند. گریه کننده بر امام (ع) پرچم سپاه امام حسين(ع) را بر دوش می‌کشد و این گریه است که آن ثوابهای عظیم برایش یاد شده است حتی اگر به اندازه بال مگس باشد. اما باید توجه داشت که گریه باید با علم جدایی از کفر و نزدیکی به دین و اسلام باشد و اگر گریه‌های ما از این محتوا (تقوا) خالی باشد ظرفی خواهد بود خالی که هر چیز در آن جای می گیرد.
آنوقت مجلس عزاداری امام حسین (ع) تبدیل می شود به یک مجلس و جلسه گردهمایی و هم نشینی، و گریه کننده‌ی در این مجلس وقتی از مجلس خارج شد دوری از گناه نگزیده است و دوباره دست به گناه می زند، آن مجلس که در آن جبهه گیری بر علیه کفر وجود ندارد اگر خود شمر هم سر از گور بر دارد در آن شرکت خواهد کرد. باید در عزاداری تقوا داشت و باید مجلس در جهت پیوند روح ما به روح امام حسین(ع) حرکت کند. باید پرهیز از گناه و حرکت به سوی کمال برای ما بار آورد و اشک در این مجلس است که یک دنیا ارزش دارد. اما اگر بدون تقوا و معرفت دینی سیلاب اشک از چشمان جاری کنیم یا مثلا در مصیبت حضرت زهرا(س) در مقابل غصب فدک غیرتی می شویم باید به خود بگوییم آیا تو خودت خمس مالت را داده‌ای؟ آیا سهم امام زمان (عج) را از مالت به امام (عج) پرداخت کرده‌ای که اینگونه در مقابل غصب مال مادرشان جبهه می گیری یا اینکه خودت هم در کنار غاصب مال او قرار داری؟
موضوع سوم: پرهیز از آنچه وهن مذهب می شود و دشمن از آن سوءاستفاده می کند
روزی پیامبر (ص) سخنرانی می کرد. یک نفر از مسلمین در بین سخنراني ایشان بلند شد و گفت: ((یارسول ا… راعنا)) یعنی مراعات ما را بکن، یعنی شمرده تر صحبت کن یا در سخنرانی، رویتان را به این طرف بکن تا این طرفیها هم روی شما را ببینند. منتها راعنا کلمه ای دو پهلو است. اگر ریشه اش ((ر ع ی)) باشد یعنی مراعات کن ما را، اما اگر ریشه‌اش ((ر ع ن)) باشد راعنا یعنی احمق کردن و …
یهودیها مسخره کردند و گفتند : آیا خبر دارید پیامبر اسلام (ص) سخنرانی می کرد. پای منبرش می گفتند ((راعنا)) و معنای دومش را برداشت می‌کردند. سریع آیه نازل شد: ((یا ایها الذین آمنوا لا تقولوا راعنا و لکن قولو انظرنا)) ای کسانی که ایمان آورده اید نگویید راعنا بگویید نظر کن بما (انظرنا)
چون دشمن سوء استفاده می کند آنگونه عمل نکنید، اگر چه نیّتتان خوب است.
حال آنکس که قمه می زند، زنجیر آتشي می زند، در مجلس هوهو می‌کند، خود زنی می‌کند و … مانند کسی است که ((راعنا)) گفت: اگر چه ممکن است نيّتش هم درست باشد لیکن دشمنان آنگونه که می خواهند تفسیر می کنند.
فیلم قمه زنی یا زنجیر آتشی یا حرکتهای نامناسب و آنچه وهن است را در تلویزیون‌هایشان نشان می‌دهند و می‌گویند ایرانیها شیعه هستند و شیعیان یک مرض روانی دارند، خودآزاری دارند یعنی خودشان را آزار می‌دهند، اینها خل هستند و این یقیناً در جهت اهداف امام حسین (ع) نیست.
همشهریان عزیز، شیعیان ائمه (ع):
امام حسین(ع) در روز عاشورا مکتبی را پی نهاد که عمل به تکلیف، ظلم ستیزی، از‌خود گذشتگی، ایثار، استقامت، حق گویی، وفاداری و احیاء دستورات اسلامی مشخصه آن بود بیایید در محرم 1429 ه.ق ما نیز به آغاز این راه پای بگذاریم.
ان شاءا…
! بهنام دهقاني فيروزآبادي
