خدمتگزاری در درگاه اهل بیت (ع) افتخاری است که اگر نصیب کسی شود همانا سعادتی با ارزش و بسیار روحانی قسمت او شده و قدردانی از این نعمت لیاقتی را می طلبد که آن نیز ارزشمند است.
بر همین اساس پدران و مادران شیعه و مسلمان همواره به درگاه باریتعالی دعا می کنند که اولادشان محب اهل بیت باشد و زیر بیرق سبز حضرت محمد (ع) و اولاد حضرت علی(ع) و بانوی دو عالم حضرت فاطمه زهرا (س) متنعم شوند و با شکرگزاری به محضر پرودگار در خدمت اسلام و مسلمین باشند.
در اهمیت خادم اهل بیت بودن همین بس که 72 تن از یاران امام حسین(ع) در صحرای تفتیده کربلا از همه چیز خود گذشتند، از زندگی و خانواده و مال و جان و از هرچه که داشتند صرف نظر کردند و به دامان پسر فاطمه دست توسل زدند تا عاقبت به خیری ابدی را برای خود به ارمغان بیاورند.
قرن های متمادی است که شیعیان با تأسی از پیامبر و امامان خود عزت و شکوه دنیا و آخرت را در طریق اهل بیت جستجو می کنند و با شناخت از اینکه راه درست و صراط مستقیم همان راهی است که پیامبر و اولاد پیامبر آن را پیموده اند عاشقانه در پی آنها طی طریق کرده تا به فناء فی ا… برسند.
آری رونق دین و دنیای ما انسانها، زنده نگه داشتن و پویایی اسلام ناب محمدی است که امام علی(ع) با نثار خون خود در محراب شهادت وحدانیت خدا را فریاد زد و امام حسین در کربلا با نثار تمام هستی اش عاشقی را در نهایت روحانیت به ما آموخت.
در همین راه شیعیان برای اجرای احکام دین و تأثیر گذاری بر نسلها و همچنین فرهنگ سازی اسلامی، گروهها و تشکیلاتی را ساماندهی کرده اند که با نام هیأت، موکب، انجمن و… در قالب گروههایی اسلامی به نشر فرهنگ اهل بیت می پردازند.
قابل ذکر است که این تشکیلات در بین شیعیان ایران به نام هیأت یاانجمن و در بین شیعیان عراق که قرابت فرهنگی خاص با ایران دارند به نام موکب شناخته می شود .
هدف این تشکیلات فقط خدمت به اهل بیت عصمت و طهارت و فرهنگ سازی اسلامی است تا مردم در جوامع مختلف از این راه با سرپرستی روحانیون که به عنوان رهبران دینی مطرح هستند در پناه قرآن، احادیث و سنت پیامبر و امامان، راه سعادت خود را که حرکت در مسیر اسلام است بیاموزند.
اما این تشکیلات و هیأت ها با گذشت زمان و سپری شدن ایام در برخی مواقع تحت نفوذ فرهنگ های وارداتی و دوره های تاریخی تأثیر پذیرفته، در بعضی اوقات و در برخی مناطق دچار انحراف از اصل و پرداختن به ظواهر شده و کارآیی اساسی خود را به فراموشی سپرده است.
استعمار و منفعت طلبان در قرون متمادی با شناخت از این تشکیلات و هیأت ها نظراتی را برای رسیدن به هدفهای واهی خود ارائه نموده اند و با حفظ ظاهر و به وسیله حرکتهای نفوذی مخفی فعالیت هیأت ها را آرام آرام دچار سنت و تعصبات قبیله ای و محلی کرده اند.
اما گذشته از اینها با توجه به اینکه شیعیان عاشقانه و بسان پروانه ای دور شمع هیأت های مذهبی می گردند و از هیچ کوششی برای رونق آن که رونق راه اهل بیت است دریغ نمی ورزند و گروههایی را به وجود می آورند که کارآیی بالایی دارند، ما می توانیم از این تشکیلات به عنوان کانونهای اسلام گرایی و گسترش فرهنگ اسلامی استفاده کنیم و سوای رونق و اهمیتی که در این چند ساله انقلاب برای این تشکیلات قائل شده اند در مسیری که به عنوان نمونه آستان قدس رضوی پیموده و بسیار موفق بوده است گام برداریم.
فعالیتهای دانشگاهی، تحقیق در علوم اسلامی و زندگی اهل بیت، چاپ کتاب، ایجاد موزه فرهنگ عاشورایی، تحلیل سنتهای عزاداری در مناطق مختلف، پرداختن به علوم نرم افزاری و از همه مهمتر ارتباط با کانونهای علوم اسلامی و علمای دینی، ابتکار و تولید، ایجاد بنگاههای اقتصادی، برپایی جلسات وعظ و خطابه و بسیاری از تفکرات و نظرات دیگر که همه و همه نیاز به وحدت و همدلی وایجاد تشکیلات منظم دارد، از نمونه کارهایی است که هیأت های مذهبی می توانند انجام دهند.
قابل توجه اینکه توان، قدرت وپتانسیل بسیار بالای این تشکیلات فقط در ایام خاصی از سال مثل محرم، اعیاد، ولادتها و ایام سالروز شهادت اهل بیت به کار گرفته می شود وسایر ایام سال این پتانسیل عظیم حالت بالقوه دارد.
برای فعال نمودن ظرفیت بالای هیأت ها، نیازمند مدیریت علمی و تقسیم فعالیتها و تبیین اهداف عالی و متعالی هستیم . می توانیم از نیروی عظیم کار برای تولید و رونق اقتصادی، از استعداد های درخشان در هر شهر و روستا برای ایجاد فکر و ابتکار، از علما و روحانیون وبه عبارتی دیگر تعامل حوزه و دانشگاه برای تبیین ونشر زندگی اهل بیت استفاده کنیم.
در کلامی دیگر ما باید به طور اختصاصی و اساسی برای خدمت در درگاه پر سعادت اهل بیت برنامه ریزی کنیم و از آن به عنوان پایه و شالوده فعالیتهایمان استفاده نماییم، نه اینکه فقط در ایام خاص به آن اهمیت بدهیم. البته شاید بهتر باشد با بیان شیواتر بگوییم این هیأتهای مذهبی هستند که ما می توانیم با قالب بندی مناسب و برنامه ریزی منظم و آینده دار، از نظر اقتصادی، علمی، اجتماعی، اسلامی، ارتباطی و … از آن به عنوان جایگاهی برای گسترش دین اسلام استفاده کنیم و با تأثیر پذیری از رقابت سالم با شرکت ها و موسسات خصوصی داخلی و خارجی ریشه فقر را با اشتغال زائی وکمک به طبقات آسیب پذیر جامعه محو کنیم و تولیداتی داشته باشیم که با نام اسلامی و رعایت موازین شرعی معاملات، در تارک اقتصاد جهان بدرخشد.
البته منظور نگارنده این سطور فقط در بخش اقتصاد نیست و همانطور که پیش از این بدان اشاره شد می توان در رشته های گوناگون فعالیت نمود.
خاطر نشان می شود اجرای این برنامه ها در قالب منطقه ای و حتی استانی و با اتحاد و همبستگی کلیه هیأتها امکان پذیر است و باید به دور از تعصبات محله ای و موضوعی و همچنین کوته نظری ها باشد و البته اصل کار در این تشکیلات مبنا و اساس دینی دارد و رضای خدا و خلوص نیت ، عامل اساسی در آن به شمار می آید.
علیرضا آزادمنش
