مقدمه
اهالي ميبد با داشتن سابقه فرهنگي اسلامي و بيشن بالا در نذورات و خيرات، چهره اي از شهر ساخته اندك ه به هرگوشه شهر بنگري آثاري از آن را به شكل مسجد و حسينيه مشاهده مي كني با ستايش اين رسم پسنديده، شايد در حال حاضر نياز به بازنگري در روش اجراي نذورات باشد زيرا با وجود تراكم مساجد و حسينه ها در محلات، اكنون بايد به شيوه اي ديگر بيانديشيم و با محور قرار دادن آنها، نذوراتمان رادرجايي كه نياز است هزينه كنيم
ميبد شهري است برجاي ماده ازاعماق تاريخ كهن ايران زمين، شهري با معماري سنتي كه خشت، خشت آن ياد ايام را در ذهنها متبادر مي كند ياد ايام سربلندي ومقاومت مردم سختكوش در برابر گرما و خشكي و بي آبي.
كوچه هايت و در توي معماري زيبايش، صفا و صميميت را فرياد مي زند،كاهگل و رنگ دلنواز ديوارهايش شادابي ساكنانش را معرفي مي كند و ازهمه مهمتر مهمان نوازي مردمانش درس آموزي از كوير را نمايان مي سازد و ريشه فرهنگي آنها را كه برخاسته از سختكوشي و طبيعت كويريان است براي همه آشكار مي كند
اسلاف اين خطه آب را با همه سختي‌ها و مشقتها ازدل كوير تشنه به نهرها جاري مي ساختند و طراوت و آباداني را براي يكديگر به ارمغان مي آوردند از اين آب، كسب روزي مي نمودند وباتوكل برذات مقدس پروردگار در اين خطه خشك، روزگار مي گذراندند.
دستاوردهاي خود را براي رضاي خدا خيرات مي كردند و ساختن مسجد و حمام و آب انبار و حفر قنات و بناي حسينيه و دادن خمس و زكات و زيارت و… را سرلوحه مبرات خود قرار داده بودند زيرا كه مي دانستند سعادت و خوشبختي در گرو عبادت خداوند و توسل به اهل بيت و انجام امور نيك است.
آنها بر حسب نياز مسجد مي ساختند و هزينه اداره مساجد و پيش نماز آن را با وقف تأمين مي كردند مثلا دسترنج فلان زمين را براي روشنايي يا افطاري يا تعمير و نگهداري مساجد نذر مي كردند.
قدما مي دانستند كه ساختن مسجد از مستحبات مؤكد است و پاداش بزرگ و ثواب بسيار دارد.
پيامبر اكرم مي فرمايد: هركه در دنيا مسجدي بسازد خداوند در برابر هر وجب يا هر ذراع، به مقداري كه چهل هزار سال پيموده مي‌شود، شهري از طلا و نقره، در و ياقوت و زمرد و زبرجد و لؤلؤ به او عطا مي كند .
گلدسته ها و گنبدها، تنوره انبارها، زمين هاي وقف، تكايا و حسينيه ها، مكتب ها و حوزه هاي علميه زيلوهاي مساجد، و هزاران هزار كار خير،همه و همه نشانه اهالي شهري است به كرانه كوير مركزي ايران به نام ميبد كه به هنگام امور خير شهره‌اند وقتي آثار نيك انجامي آنها در مراسمهايي هم كه به مناسبت غدير و محرم و رمضان به پا مي كنند نمايان است.
با جستاري در گذشته اين سرزمين كهن و مطالعه بافت تاريخي آن در مي يابيم كه مساجد و تكايا ،مركز فرهنگي واسلامي و به طور كل منتشر كننده خط فكري مردم بوده اند و‌آنها را به سوي انجام كارهاي خير تشويق مي نمودند مردم اين سرزمين كه بازارهايشان نيز با ساباطهاي زيبا به مساجدشان ختم مي شد و قبل از اينكه به بازار كار وارد شوند ميبايست يك دوره مكاسب رادر حوزه علميه طي مي كردند تا با نحوه معامله و كسب روزي حلال آشنا باشند.
در اين نوع جوامع مسجد به عنوان كانون زندگي مردم به حساب مي آمدو رونق فراواني دانست و همه چيز به آنجا ختم مي شد، در آنجا روح معنويت موج مي زد،پايه افكارجوانان شكل مي گرفت، مشكلات مردم شناخته مي شد و نيازها به صورت شورايي غير رسمي خودنمايي مي كرد و به طور كل مركز تعامل فرهنگي مردم به حساب مي آمد.
اما به مرور زمان اين شهر چهره عوض كرد و در سير زماني خود با عبور از دوران گذرا از سنتي به مدرنيته و همچنين براثر كمبود آب و افزايش جمعيت به عنوان شهري صنعتي معرفي شد و با ايجاد دانشگاه و بالا رفتن سطح علمي مردم و احتياج به شغل هر روز بر تعداد كارخانه هاي آنافزوده شد تا اينكه در حال حاضر به عنوان قطب كاشي كشورمطرح مي باشد.
در اين شرايط خدا را شكر از نظر اشتغال مشكلي براي اهالي وجود ندارد و به فضل خدا وضعيت درآمد عمومي اكثر مردم نيز در حد مطلوبي مي باشد.
از نظر خيري نيز با توجه به فرهنگ باستاني ميبد كه برگرفته از تعاليم غني اسلامي است ثروتمندان زيادي هستند كه دست به خيرند و در ساخت بيمارستان، مدرسه، مسجد و… فعاليت مي كنند اما در نگاهي گذرا و با شمارش تعداد مساجد و تكايا مي فهميم كه ساخت مسجد و تكيه و… داوطلبان بيشتري دارد و بدون اينكه ببينيم آيا اين تعداد مسجد و تكيه نياز هست يا نيست فقط به فكر بنا كردن آنها هستيم و شايد نيانديشيم كه با وجود تكنولوژي هاي امروز و استكباري كه در كمين مردم و جوانان پاك ما نشسته و با دلربائيهايي كه مي كند آيا از شمار مسجد يهاي ما كاسته نشده است؟ آيا مثل گذشته ها مسجد كانون اجتماعات ماست؟ يا ماهواره واينترنت و… مركز ثقل پرورش فكري ما شده است؟
آيا ما تا به حال فكر كرده ايم حسينيه اي كه مي سازيم فقط ده روز محرم استفاده مي شود و اين هزينه هنگفت كه بايد در طول سال استفاده شود تاريخ مصرف محدودي دارد؟
آيا تا به حال انديشيده ايم كه اگر حسينيه يا تكيه مي سازيم فوري براي آن نقشه بكشيم كه علاوه بر 10 روز محرم در طول سال بتوانيم از آن براي اشاعه فرهنگ اسلام واهل بيت استفاده كنيم؟
آيا تا به حال در افكارمان كه همه خيراست و از عشق به خداواهل بيت (س)سرشار است به اين موضوع انديشيده ايم كه با توجه به ثواب مسجد ساختن و براي مسجد هزينه كردن،خيراتمان نيز با وابستگي به مسجد هزينه كنيم مثلا شايد در حال حاضر تشكيل كانونهاي دين شناسي ، موسسات خيريه ازدواج،تأمين هزينه تحصيلي افراد با استعداد بي بضاعت، هدايت افراد نخبه براي تحصيل در امور ديني، ساختن ورزشگاه، نمادهاي كمك به افراد مستند و… بيشتر از ساختن مسجد نياز جامعه باشد و ما براي اينها مركزي در مساجد يا تكاياي موجوددر نظر بگيريم و‌آن را وابسته به مسجد كنيم تاهم از ثواب هزينه براي مسجد بهره ببريم و هم مشكل اهالي جامعه برطرف كرده باشيم.
بياييم بار ديگر به مثابه زمان دفاع از ايران اسلامي، در مقابل حزب بعث، مساجد را كانون همه كارهايمان كنيم و تجمع و انديشه و عبادت و آموزش و… رادر وابستگي به مسجد و خانه خدا انجام دهيم.
بياييم اگر بيمارستان مي سازيم آن را وابسته به مسجد كنيم تا از درآمد آن هم دردي از بيماري دوا شود و هم درآمد آن به نام مسجد در راه خدا هزينه شود.
بياييم اگر ورزشگاهي مي سازيم آن را وابسته به مسجد كينم وهم از درآمدش براي امور مساجد و ترويج فرهنگ نبوي و علوي استفاده كنيم و هم در سلامتي جسم و روح جوانان بهره ببريم.
آري بياييم مؤمن «كَيِّسي» (زيرك) باشيم.
