آداب سخن گفتن
آدمي بايد كه بسيار سخن نگويد و سخن ديگران را به سخن خود قطع نكند، چيزي كه از غير او پرسند، جواب نگويد و اگر سئوال از جماعتي كنند كه او داخل آن جماعت باشد، در جواب بر آنان سبقت نگيرد و اگر كسي به جواب مشغول شود و او بر جواب بهتري قادر باشد، صبركند تا آن سخن تمام شود، پس جواب خود را بگويد. اگر دو نفر سخن مي گويند و از ديگري پوشيده مي‌دارند. استراق سمع نكند و تا او را با خود در آن مشاركت ندهند، مداخله نكند. در هر مجلس، سخن، مناسب آن مجلس گويد و در اثناي سخن به دست و چشم و ابرو اشاره نكند و در راست و دروغ با اهل مجلس مخالفت و لجاجت نورزد. از غيبت و نمّامي و بهتان و دروغ گفتن اجتناب كند چنانكه به هيچ حال بر آن اقدام ننموده و استماع غيبت را زشت بشمارد. از حكيمي پرسيدند: كه «چرااستماع (شنيدن) تو از نطق (گفتن) تو زيادتر است؟» گفت: «زيرا كه مرا دو گوش داده‌اند و يك زبان يعني دو چندان كه مي‌گويي بشنو
كم گوي و به جز مصلحت خويش مگو
چيزي كه نپرسند تو از پيش مگو
دادند دو گوش و يك زبانت ز آغاز
يعني كه دو بشنو و يكي بيش مگو
اخلاق ناصري – خواجه نصير طوسي
