دارد بـــــــــــه سرم می زند امشب که برایت
پربــــاز کــنم، پـــــربکشم سمت هــــــوایت
پـــــرواز کنم، بـــــال و پــــــــرم را بتکانی
در حــال و هوایی که قرار است خدایت…
هر قبــــله نمــــــایی که نگاهش به تو افتاد
چرخید به سمت تـــو و آن صحن و سرایت
این جاذبه از توست کــــه این طور خدا هم
هفتاد و دو خورشید نشـــــانده است به پایت
این پرچم سرخی که تکـان می خورد از دور
خون کرده دل گنبد از جنس طــــــلایــــــت
دارد بــــه کجــــا می بــــرد این شعر دلم را
بـــــــا این ضربانی که شده تنـــــد بــــــرایت
دعوت کــــن و بگــــذار بـــــــه بامت بنشیند
این زائر جامانده ی از کـــــرب و بــــــلایت
سیده اعظم جلال زاده
