چهارده صفت از صفات مجالس عزاداری امام حسین (ع)
اوّل: مجالس عزاداری امام حسین مصلای خداوند است، یعنی محل صلوات اوست بر اهلش.
دوّم: ملائکه در آن حاضر می شوند.
سوّم: شخص از دعای پیغمبر خدا و ائمه فیض می برد.
چهارم: مورد عنایت و نظر حضرت سیدالشهدا می گردد.
پنجم: حضرت، با ایشان مخاطبه و مکالمه نماید.
ششم: چنین مجلسی، محبوب حضرت امام صادق (ع) است.
هفتم: مانند عرفات است.
هشتم: مانند مشعر الحرام است.
نهم: مانند حَطیم (دیوار کعبه) است (یعنی مجلس عزاداری امام حسین (ع) نیز مانند حطیم که در آن محل، گناهان از بین می رود باعث از بین رفتن گناهان می گردد.)
دهم: مطاف بیت ا… است.
یازدهم: قبة حسین است.
دوازدهم: خاموش کنندة آتش هاست.
سیزدهم: منبع آب حیات است.
چهاردهم: تابع مجالس می شود که ابتدای آن، خلقت و آخر آن، محشر است.
نام گذاری حسین (ع) توسط خداوند
پس از قرار گرفتن نوزاد در دستان مبارک حضرت رسول (ص) و گفتن اذان و اقامه، جبرئیل نازل شد و گفت، حق تعالی به تو سلام می رساند و می فرماید چون علی (ع) نسبت به تو به منزلة هارون نسبت به موسی (ع) است پس او را به اسم پسر کوچک هارون یعنی «شبیر» نام بگذار و چون لغت تو عربی است او را «حسین» بنام.
امام حسین (ع) در سرزمین کربلا شش جا گریست
اوّل: هنگام وداع با دختر صغیره اش.
دوّم: آن وقت بود که آمد نزد جسد برادرش عباس. دید بر خاک افتاده. مشکِ سوراخ شده در یک طرف و دست های قطع شده، هریک در یک طرف. پس گریه شدید نمود.
سوّم: وقتی که قاسم؛ ارادة قتال کرد. پس او را در بغل کشید و آن قدر گریست که غش کرد.
چهارم: وقتی بود که آمد به نزد جسد قاسم و دید که از سمّ اسبان پامال شده.
پنجم: وقتی که پسرش علی اکبر به میدان رفت، اشکش جاری شد و محاسن شریفش را به روی دست گرفت و سر به آسمان کرد و مناجات نمود.
ششم: وقتی که تسلّی می داد خواهرش زینب را از گریه و زاری. در آن حال، گریه بر خودش غالب شد و چند قطره اشک از چشمش فرو ریخت، باز خود را نگاه داشت و هر گاه تأمل کنی در این حالات مذکور، می دانی که طبق عادت محال است که صاحب قلب رئوف و مهربان، گریان نشود در این احوال.
