وقتی امام حسن مجتبی (ع) با توطئه معاویه و به دست جعده دختر اشعث بن قیس و همسر آنحضرت به شهادت رسیدند، امر غسل و کفن و دفن آن کریم اهل بیت (ع) توسط امام حسین(ع) انجام گرفت و در حالیکه بدن مبارک حضرت را به سمت مسجد النبی حرکت
می دادند، عایشه به تحریک مروان و با همراهی فرزندان عثمان و عده ای از بنی امیه نگذاشتند امام را در کنار جدش به خاک بسپارند و عایشه دستور تیراندازی به تابوت عزیز زهرا را صادر کرد. در این هنگام تشییع کنندگان به خشم آمدند و حضرت عباس دست به قبضه شمشیر برد. اطرافیان عایشه و افراد بنی امیه که متوجه سیمای برافروخته آنحضرت شدند و از کمال غیرت، شجاعت و رشادت ایشان اطلاع داشتند و شدیدا از ایشان می هراسیدند به حضور امام حسین (ع) شتافتندو وصیت امام حسن (ع) را که فرموده بودند « نگذارید در تشییع جنازه من خونی بر زمین بریزد» را یادآور شدند . امام حسین (ع) رو به بنی امیه فرمود : اگر وصیت برادرم نبود هر آینه او را در کنار جدمان دفن می کردم و بینی های شما را به خاک می مالیدم» در اینجا بود که قمر بنی هاشم (ع) در اطاعت از امام و مقتدای خویش شمشیرش راغلاف کردند.
