دیــــــوان غزل ســـــاخته ابیـــــــات نگـــــاهش
آرایــــــه بـــــه تصویر کشد زلــــــــف سیاهش
کـــــوهــــــــی که بر افراشته بر دوش علم را
بـــــا عشق گــــــره خــــورده نگاهی به نگاهش
آن مــــــــــــاه که دریاعطش از معرفتش داشت
خورشیــــد شده معتکـــف صــــورت مــــــــاهش
دریـــــای کـــــرم بــــوده و بـــــی واسطه دریا
زانــــو زده بــــا مــــوج بلنـــــدی سر راهــــش
انگـــــار شده هـــــمـــــــره آیینـــــه و قــــرآن
اشک همـــــه ی اهـــــل حـــرم پشت و پنـــــــاهش
حک کــــــرده بـــــه لب مبـــــدا تاریخ وفا را
آنگونه کــــــــه طوفان عطش بوده گـــــواهش
راهی شده از قلب کمــــانهــــا بـــــــه چه رویی
تیری که دلش خون شده از بــــــــارگنـــــاهش
حـــــالا کـــــه دلِ سوختـــه ام زائــــــــر او شد
ای کـــــاش بیـــفتد بـــــــه همین شعر نگاهش
حسینعلی قاسم خانی
پست بعدی
مادر عباس پرور
چ دی ۲۹ , ۱۴۰۰
مـــــن بــــاغبـــان چـــار گــــل یــــاس پــرپـــرم گــــل را بــــه بــــاغ روشن احســــــاس می برمام البنیـــــــن فـــــرصت دیــــروزی مــــــن است بــایـــــــد از ایــــن نشانــــه ی حساس بگــــذرمدادم بـــــــه خــــاک روشنـــــی آب و آفتــــــاب دارم دل از فـــــرشته و از نـــــاس مــــــــی برمخورشید هــــــم معطـــــر از آوازه ام شده ست یعنی کــــــه […]
