دم زعاشورا مزن، غم در دلم غوغا مکن پیش نا محرم دهان غرق خونم وا مکن می گذار آسوده میرم در نوای نای خویش نینوا نای دگر دارد نوا در نا مکن کلده و آشور بر باد است از بنیان چرخ نسبت کسرای را بر میر عاشورا مکن آن که […]

صحنۀ کرببلا عرش مُعلّی شده است یوسف شیر خدا یکّه و تنها شده است نعش پاک شهدا نقََش زمین گلگون کرد اشک چشم اُسرا زینت صحرا شده است اصغر تشنه لب از سوز عطش می سوزد خون جگر از غم او اکبر لیلی شده است جسم هفتادو دو مه پارۀ […]

ای وجودت همه زیبایی دنیای وجود گل نیلوفر من مظهر بخشایش و جود پاکتر از تو کسی در همه دهر نبود صورت ماه تو از باد خزان گشته کبود « تو نباشی به میان ای همه عشق چه سود» کوچه از کوچ تو گشته است پر از محنت و درد […]

وقتی غروب غمزده از راه می رسد دریایی از ملال در سینه گرفته من موج می زند تنها تر از خدا هم سوگِ پنجره روزان سرخ حادثه را گریه می کنم روزان سنگ ها و تلؤلؤ شیشه ها  خورشید، خورشید دیری است در میان شفق لانه کرده است می بینم […]

آمد محرمی که لباس عزا برید خیاط چرخ جامه جور و جفا برید تاریک شد زمانه چو دوزخ، ز بهر آنک دیو سیاه شب سر خورشید را برید خنجر خجالت از رگ خون خدا کشید ملعون دهر راس حسین از قفا برید می ریخت آیه آیه قرآن به جای خون […]

دیگر ز خیمه ها که صدایی نمی رسد دیگر کسی نمی شنود بانگ یا عمو دیگر نمی برد کسی آن مشک خشک را پیش عمو که آب بیاور برای ما گلهای زرد فاطمه هستیم ای عمو گر آب آوری تو همه سرخ می شویم وحشت تمام  کرببلا را فرا گرفت […]